zaterdag, oktober 07, 2006
Kwestie van uitproberen
Een beetje kleurtjes aangepast en nog wat van dat soort dingen, maar zie nog geen resultaat. Volgens mij een kwestie van een lange adem.
De Pijltjes
Long time no see
Zeker anderhalf jaar verder en daar zijn we dan in eens. De kids hebben van allebei de klassen een weblog, wat ik zeer waardeer. Zo kan je toch nog eens zien wat ze overdag uitvoeren, aangezien ze daar thuis maar weinig van vertellen.
Maar weblogs bijwerken is niet mijn sterkste kant. Ik gun me er geen tijd voor en vaak nog zoveel andere dingen te doen. Maar als ik dan weer eens teruglees, merk ik dat dat toch erg leuk is. Dus ik ga maar op cursus of ik laat me eens door iemand die dit vaker doet een beetje begeleiden. Die lijntjes bijvoorbeeld onder mijn tekst. Geen idee hoe ik ze moet verwijderen en dus ook geen idee hoe dit er straks uitziet op de weblog.
Zeker anderhalf jaar verder en daar zijn we dan in eens. De kids hebben van allebei de klassen een weblog, wat ik zeer waardeer. Zo kan je toch nog eens zien wat ze overdag uitvoeren, aangezien ze daar thuis maar weinig van vertellen.
Maar weblogs bijwerken is niet mijn sterkste kant. Ik gun me er geen tijd voor en vaak nog zoveel andere dingen te doen. Maar als ik dan weer eens teruglees, merk ik dat dat toch erg leuk is. Dus ik ga maar op cursus of ik laat me eens door iemand die dit vaker doet een beetje begeleiden. Die lijntjes bijvoorbeeld onder mijn tekst. Geen idee hoe ik ze moet verwijderen en dus ook geen idee hoe dit er straks uitziet op de weblog.
vrijdag, mei 06, 2005
Weer zijn weer een stap verder in de ontwikkeling.
Vanaf vanmiddag kan Eke opeens zonder zijwielen fietsen. Ik was druk aan het schilderen in Victor zijn kamer, toen Eke me kwam vertellen dat ze van Patricia (een buurmeisje) fietsen had geleerd. Snel een fietshelm op laten zetten en na mijn schilderklus toch eens eventjes gaan kijken, want helemaal geloven deed ik het nog niet. Maar het is echt zo, gewoon op straat tussen de auto?s door. Gelukkig zijn we verzekerd. Toch maar even naar het basketbalveld verderop gegaan om even in alle rust verder te kunnen oefenen. Ze moet nog even geholpen worden met wegfietsen, maar daarna rijdt ze heerlijk op haar gemak rustig 3 keer het veldje over om daarna in het gras keurig af te stappen. Een klein wonder vind ik het wel.
vrijdag, april 29, 2005
Zal het eindelijk gaan lukken?
14 dagen geleden hebben we deze twee foto?s geprint met daaronder een heleboel vakjes. In deze vakjes mogen deze mannen een kruisje zetten of inkleuren. Zij krijgen elke avond anti-nagelbijtnagellak op hun duimen/vingers om het het duim/vingerzuigen af te leren. Eke hoort hier eigenlijk ook bij, maar helaas na een uur stopt zij gewoon haar duim met dat hele vieze spul gewoon weer in haar mond. Daar moet dus iets sterkers aan te pas komen.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik in het begin mijn twijfels had over de slagingskans, maar na al 14 vakjes te hebben ingekleurd begin ik er toch echt in te vertrouwen. Sinds een paar dagen wordt er niet eens meer nagellak gesmeerd, dus er zit schot in de zaak. De eerste paar dagen was het wel lastig in slapen en met name Joris kon er erg verdrietig om zijn. Er vooral bij hem inprenten dat we heel trots op hem zijn en dat de tandarts dit natuurlijk geweldig vindt als hij het hoort. Uiteindelijk lukt het dus al heel goed. Ze zuigen tot op heden niet meer op duim of vingers. Wel mogen ze na 20 dagen een cadeautje uitkiezen. Gelukkig zijn het echte kinderen en wisten ze voordat ze ook maar goed en wel begonnen waren al wat ze willen hebben. Joris een ziekenwagen en Victor een zaklamp met een heleboel kleuren. (die liggen reeds te wachten in de kast).
donderdag, april 14, 2005
Lang geleden
Druk, druk, druk, kom er nooit toe om er eens voor te gaan zitten om ons dagboek een beetje bij te houden. Vanaf 18 maart was het nog een week voordat we op vakantie gingen naar Frankrijk om daar nog een weekje te kunnen skiën, wandelen en niets doen. De week na de vakantie stond in het teken van de terugkeer van Opa en Oma uit Frankrijk. Opa was namelijk zijn autosleutels verloren tijdens een val met skiën. Ze hebben uiteindelijk 6 dagen moeten wachten totdat de sleutels arriveerden. Een goede leer voor de volgende keer, reservesleutels meenemen op vakantie.
Om even terug te komen op onze wintersportvakantie, want daar is toch wel een heleboel over te melden. Ron ging niet mee, hij wilde liever klussen in Groet en Drenthe, dus ging Greet met mij mee. We hadden een appartement voor 8 personen in een klein plaatsje vlakbij Morzine. Het was een heerlijk ruim appartement met vaatwasser, senseo, oven en tv met dvd-speler. Met name dat laatste was voor ons erg makkelijk. Als de kinderen erg vroeg wakker waren konden we bij de eigenaren dvd-tjes lenen. 's-Morgens werden we elke morgen wakker met de lucht van een versgebakken broodje. Wij, als echte nederlanders en omdat opa graag zijn auto wat zwaar beladen wil hebben, hadden echt alles meegenomen aan proviand voor een hele week en dus ook onze broodmachine. Een vers stokbroodje bestelden we om tussen de middag te kunnen eten op de piste. Zondagmorgen (27-3), de dag dat oma ook nog eens jarig was, met Joris nog bij de dokter geweest een kuurtje (oren, keel en hoest). Na een dagje was hij al weer zo ver opgeknapt dat hij maandag ook al weer mee kon naar de skiles.
De skiles was voor kinderen vanaf 4 jaar. Eke heeft op zondag een keertje mogen proberen maar dat bleek geen succes. Op maandag Victor en Joris samen naar de les. Greet en Opa gingen 's-morgens meestal bijtijds weg om lekker te kunnen skiën en oma en ik deden het rustig aan met de kids met een spelletje, schilderen, aankleden en dat soort dingen. Om 11 uur waren wij dan meestal ook al boven op de berg, zodat we gezamenlijk een broodje konden eten, waarna Victor en Joris om 13.00 uur starten met de skiles. Na 2 dagen ploeteren op een speelveldje gingen ze dag 3, direct naar de stoeltjeslift. Ik kan je zeggen, dat mijn moederhart omkeerde. Ik wist me redelijk goed te houden, totdat oma zat te huilen en opa er het liefst achteraan ging, toen kreeg ik het toch langzaam ook te pakken. Maar ja, kleintjes leren veel makkelijker dan wij en op vrijdag konden we gewoon met de jongens skiënd de berg af. Een heerlijk gevoel.
Maar wat de vakantie vooral zo geweldig maakte was de gemoedelijkheid onderling. Alles was goed en niets hoefde. Iedereen kon heerlijk zijn gang gaan en toch vooral alles samen. Maar wat het allerleukste toch wel was; 's-avonds als de kids in bed lagen deden ma, greet en ik nog een potje Kolonisten. 6 avonden achter elkaar en 6 - 0 - 0 voor mij. De laatste avond was dat eigenlijk niet leuk meer en hebben we nog een potje gedaan, waarbij Greet een glansrijke overwinning was toebedeeld, maar ja dat was meer voor spek en bonen.
Al met al , mijn gedachten gaan alweer uit naar volgend jaar in de sneeuw en als Ron weer niet mee wil, Greet hierbij alvast de uitnodiging.
Om even terug te komen op onze wintersportvakantie, want daar is toch wel een heleboel over te melden. Ron ging niet mee, hij wilde liever klussen in Groet en Drenthe, dus ging Greet met mij mee. We hadden een appartement voor 8 personen in een klein plaatsje vlakbij Morzine. Het was een heerlijk ruim appartement met vaatwasser, senseo, oven en tv met dvd-speler. Met name dat laatste was voor ons erg makkelijk. Als de kinderen erg vroeg wakker waren konden we bij de eigenaren dvd-tjes lenen. 's-Morgens werden we elke morgen wakker met de lucht van een versgebakken broodje. Wij, als echte nederlanders en omdat opa graag zijn auto wat zwaar beladen wil hebben, hadden echt alles meegenomen aan proviand voor een hele week en dus ook onze broodmachine. Een vers stokbroodje bestelden we om tussen de middag te kunnen eten op de piste. Zondagmorgen (27-3), de dag dat oma ook nog eens jarig was, met Joris nog bij de dokter geweest een kuurtje (oren, keel en hoest). Na een dagje was hij al weer zo ver opgeknapt dat hij maandag ook al weer mee kon naar de skiles.
De skiles was voor kinderen vanaf 4 jaar. Eke heeft op zondag een keertje mogen proberen maar dat bleek geen succes. Op maandag Victor en Joris samen naar de les. Greet en Opa gingen 's-morgens meestal bijtijds weg om lekker te kunnen skiën en oma en ik deden het rustig aan met de kids met een spelletje, schilderen, aankleden en dat soort dingen. Om 11 uur waren wij dan meestal ook al boven op de berg, zodat we gezamenlijk een broodje konden eten, waarna Victor en Joris om 13.00 uur starten met de skiles. Na 2 dagen ploeteren op een speelveldje gingen ze dag 3, direct naar de stoeltjeslift. Ik kan je zeggen, dat mijn moederhart omkeerde. Ik wist me redelijk goed te houden, totdat oma zat te huilen en opa er het liefst achteraan ging, toen kreeg ik het toch langzaam ook te pakken. Maar ja, kleintjes leren veel makkelijker dan wij en op vrijdag konden we gewoon met de jongens skiënd de berg af. Een heerlijk gevoel.
Maar wat de vakantie vooral zo geweldig maakte was de gemoedelijkheid onderling. Alles was goed en niets hoefde. Iedereen kon heerlijk zijn gang gaan en toch vooral alles samen. Maar wat het allerleukste toch wel was; 's-avonds als de kids in bed lagen deden ma, greet en ik nog een potje Kolonisten. 6 avonden achter elkaar en 6 - 0 - 0 voor mij. De laatste avond was dat eigenlijk niet leuk meer en hebben we nog een potje gedaan, waarbij Greet een glansrijke overwinning was toebedeeld, maar ja dat was meer voor spek en bonen.
Al met al , mijn gedachten gaan alweer uit naar volgend jaar in de sneeuw en als Ron weer niet mee wil, Greet hierbij alvast de uitnodiging.
vrijdag, maart 18, 2005
Broederliefde
Vanmorgen hebben een echt staaltje broederliefde meegemaakt. Als ik 's-morgens naar beneden ga, terwijl de jongens zich nog aan het aankleden zijn vraag ik meestal al wat ze op hun brood willen. Victor en Eke liepen gelijk met mij mee, maar Joris bleef papa tijdens het scheren nog even gezelschap houden. Van Victor en Eke wist ik het inmiddels. Ik riep naar boven en Joris riep terug: "pasta". Nu moet je weten dat Joris eigenlijk nooit pasta op zijn boterham eet. Toen Joris beneden kwam vroeg ik hem daarom nogmaals wat hij op hij op zijn boterham wilde. Opnieuw was het antwoord: "pasta". Hij zat inmiddels aan tafel toen ik zijn boterham kwam brengen. Helemaal mis dus, want meneer wenste geen pasta. Hij beweerde bij hoog en bij laag dat hij dat niet gezegd had. Toen ik hem zei dat ik het hem twee maal gevraagd had, ook toen hij bij papa stond, ging hij verhaal halen bij Ron. In dit geval gelukkig voor mij, want Ron had ook duidelijk gehoord dat hij pasta wilde. Al huilend en mopperend kwam hij weer naar beneden. Hij had nog steeds niet besloten zijn boterham dan toch maar op te eten. Terwijl ik nog in de keuken bezig was, was opeens zijn gehuil over en hoorde ik zag gefluister onder elkaar. Hier werd iets bekokstoofd. Victor komt de keuken in en besteld nog zo'n lekker boterhammetje met appelstroop maar dan wel doorgesneden. (Hij wil hem altijd dubbelgevouwen). Ik maak uiteraard zijn boterham volgens zijn aanwijzingen en gaat weer naar de tafel. Ik wacht nog even vanuit de keuken om vervolgens rustig te gaan zitten en aan Joris te vragen of hij nog gaat eten.
Liegen kunnen ze duidelijk nog niet, want beide smoeltjes spreken boekdelen. Victor had hem voorgesteld om nog een boterham te halen en hem dan vlug om te ruilen. Ze hebben alles eerlijk verteld en Victor daarna een heel groot compliment gegeven. Toen Ron vervolgens beneden kwam (ik had hem inmiddels ingeseind), kwam hij er bij Joris nogmaals op terug. Joris durfde zijn gezicht niet te laten zien. Zelf kon ik er bijna emotioneel van worden als ik bedenk hoe Victor dit voor zijn broer regelde. Wat een kerels he.
Liegen kunnen ze duidelijk nog niet, want beide smoeltjes spreken boekdelen. Victor had hem voorgesteld om nog een boterham te halen en hem dan vlug om te ruilen. Ze hebben alles eerlijk verteld en Victor daarna een heel groot compliment gegeven. Toen Ron vervolgens beneden kwam (ik had hem inmiddels ingeseind), kwam hij er bij Joris nogmaals op terug. Joris durfde zijn gezicht niet te laten zien. Zelf kon ik er bijna emotioneel van worden als ik bedenk hoe Victor dit voor zijn broer regelde. Wat een kerels he.
zondag, maart 06, 2005
Wat een sneeuw
Wat een leven zeg dit weekend. Zaterdagmorgen met z'n allen naar Groet om eens te kijken hoe de duinen er onder de sneeuw uitzien. Ik kan je zeggen geweldig. Het leek wel wintersport. Zoveel mensen op de been met sleeën en kinderen en dan achter elkaar de duinen afroetsjen. In het begin natuurlijk voor ons allemaal erg spannend, alleen was dat voor korte duur. Victor en Joris hadden meer uitdaging nodig en klommen als (h)echte broers een duintop op om lekker met de slee te kunnen stunten. Tussen en onder de bomen door, met gevaar voor hun leven. Hoe wilder, hoe leuker. Toen we 's-morgens in Groet aankwamen hadden ze al gezien dat de visboer open was, dus na een paar uur in de sneeuw kregen ze toch wel behoefte aan warm gebakken kibbeling. In ons huisje heerlijk zitten smullen en de kids voorzien van droge broeken en sokken. Nu zal je denken dat ze na zo'n tijd buiten in de auto op de terugweg wel in slaap vallen. Hooguit de laatste tien minuten en daarna opnieuw de hele middag buiten. Dat betekende vroeg eten en vroeg naar bed en wel slapen tot ongeveer 7.00 uur.
Na het genot van zaterdag, wilden het op zondag toch nog eens proberen. Al vroeg contact gelegd met Opa Poppe en Oma Henny, om te gaan sleetje rijden in de kuil bij Lage Vuursche. Ook hier opnieuw een klein wintersportdorp. Wat een mensen. Maar ook hier weer lekker in de sneeuw gespeeld en van de helling af. Allemaal ronduit geweldig.
Na het genot van zaterdag, wilden het op zondag toch nog eens proberen. Al vroeg contact gelegd met Opa Poppe en Oma Henny, om te gaan sleetje rijden in de kuil bij Lage Vuursche. Ook hier opnieuw een klein wintersportdorp. Wat een mensen. Maar ook hier weer lekker in de sneeuw gespeeld en van de helling af. Allemaal ronduit geweldig.
woensdag, maart 02, 2005
Abonneren op:
Posts (Atom)